سیاست تجاری عبارت است از مقررات و ضوابطی که دولت بر روی تجارت خارجی خود اعمال می نماید. مهمترین این ابزار به قرار زیر است:
۱) تعرفه گمرکی: مالیاتی است که برای واردات و یا صادرات در نظر گرفته می شود و تحت عناوینی ماننـد حقوق گمرکی، سود بازرگانی و غیره وضع می گردد که ممکن است به منظور کسب درآمد برای دولت و یا حمایت از سازمانهای تولیدی داخلی و یا هر دو باشد.
۲) سهمیه: شرکت صادر کننده ممکن است با محدودیت سهمیه از طرف کشور وارد کننده مواجه گردد. در اینجا دولت خارجی، واردات گروهی از کالاها را از نظر مقدار در یک دوره زمانی محدود می کند. هدف از سهمیه بندی صرفه جویی در ارز حمایت از صنایع داخلی و کاهش بیکاری است. (۳) تحریم تجاری: ممکن است روی کلیه اقلام ،تولیدی، اقلام خاص به کشورهای خاص یا روی همه اقـلام بـه کشورهای خاص اعمال شود. اگر چه تحریمهای تجاری عموماً با هدفهای سیاسی اعمال میشوند ولی اثر آنها طبيعتاً اقتصادی خواهد بود.
۴) کنترل ارز: دولتهای خارجی از طریق وضع مقررات ارزی خاص، مثلاً مقدار برابری پول خود با ارزهای دیگر، تجارت خارجی را کنترل می کنند.
۵) محدودیتهای غیر تعرفه ای: استانداردهای بهداشتی در یک کشور، استانداردهای صنعتی، قوانین بسته بندی، قوانین نام و نشان و غیره جزو محدودیتهای غیر تعرفه ای یا نامرئی محسوب می شوند.